====== Psalm 104 ======
104:1 Waak op, mijn ziel, loof //d' Oppermajes//teit.\\ //Wat// zijt Gij groot! wat //spreidt Uw// heerlijkheid,\\ Ge//duchte// God, al //luister//rijke stralen!\\ Zij baart ontzag door //al de hemel//zalen.\\ Het //blinkend// licht be//dekt U als een// kleed;\\ De //hemel,// dien G' als //een gordijn ver//breedt,\\ En //uitspant// voor Uw //Goddelijke// woning,\\ Ver//bergt voor// d' aard' Uw //prachtigste ver//toning.\\ \\
104:2 Gij zoldert in de //waat'ren Uwen// troon;\\ //De// wolken, steeds ge//reed op// Uw geboôn,\\ Op //'t hoogst ver//eerd, dat //zij haar// Koning dragen,\\ Verstrekken U als //tot een zege//wagen.\\ Gij //wandelt// op de //vleug'len van den// wind,\\ Dien //G', als 't heel//al, aan //Uwen dienst ver//bindt.\\ Een //geesten//heir maakt //Gij Uw afge//zanten,\\ Een //vlammend// vuur Uw //trouwe rijkstra//wanten.\\ \\
104:3 Uw wonderkracht heeft, //in den morgen//stond\\ //Des// vluggen tijds, deez' //aarde// vast gegrond;\\ Wat //in haar// kreits ooit //wank'len// moog' of wijken,\\ Zij zal, door U ge//vestigd, nooit be//zwijken.\\ Zij, //die ten// blijk van //Uwe macht ver//strekt,\\ Was //eertijds// met den //afgrond over//dekt,\\ Als //met een// kleed; de //hoogte van de// golven\\ Hield //al 't ge//bergt' in //'t grond'loos diep be//dolven.\\ \\
104:4 De Godheid sprak en //donderd' in de// lucht.\\ //De// woeste zee, ver//schrikt door// 't sterk gerucht,\\ Vlood //haastig// heen naar //'t perk, haar// aangewezen.\\ Het log gevaart' der //bergen, opge//rezen,\\ Ver//toonde// 't eerst zijn //korts onzichtb'ren// top,\\ En //hief al//om de //fiere kruinen// op.\\ 't On//telbaar// tal van //vruchtb're dalen// daalde,\\ Ter //juister// plaats, die //Gods bevel be//paalde.\\ \\
104:5 D' ontemb're zee houdt //stand, waar 't God ge//biedt;\\ //Zij// overschrijdt de //vaste// stranden niet;\\ Zij //ziet haar// macht door //hoger// macht betomen,\\ En zal deez' aard' nooit //weder over//stromen.\\ Gods //goedheid// zendt de //koele bronnen// uit.\\ Zij //wande//len, met //ruisend stroomge//luid,\\ De //bergen// om, en //dwalen en ver//spreien\\ Zich //wijd en// zijd door //beemden en val//leien.\\ \\
104:6 Het nuttig vee en //'t roofziek bosge//diert',\\ //Zelfs// d' ezel, die door //woeste// wouden zwiert,\\ Die, //onge//temd, zich //kreunt aan// juk noch koorden,\\ Vindt lafenis aan //hare frisse// boorden.\\ 't Ge//vogel//te, dat //in zijn snelle// vlucht\\ De //vlerken// klapt en //opstijgt naar de// lucht,\\ Of //uit het// loof zijn //schelle stem laat// horen,\\ Heeft //aan haar// zoom zijn //woningen ver//koren.\\ \\
104:7 't Is God, Wiens hand den //bergen water// schenkt,\\ //Den// drogen grond uit //Zijnen// hemel drenkt,\\ Den //regen// geeft uit //Zijne// hoge zalen,\\ En vruchtbaarheid doet //zweven in de// dalen.\\ Dan //schiet voor// 't vee de //teed're grasscheut// uit;\\ Tot //'s mensen// dienst ont//luikt dan 't geurig// kruid;\\ Dan //spruit het// brood, nog //in den halm be//sloten,\\ Uit //d' aarde// voort, door //milden dauw be//goten.\\ \\
104:8 God geeft den wijn, tot //vreugd voor 't hart be//reid,\\ //En// d' olie, die een //glans op// 't aanschijn spreidt,\\ En //'t lieflijk// brood, dat //onze// kracht moet voeden;\\ Hij wil ons dus ver//kwikken en be//hoeden.\\ 't Is //God al//leen, die //door Zijn sterke// hand\\ Den //Liba//non met //cederen be//plant,\\ 't Ge//boomte// voedt, en //kracht schenkt, onder// 't kweken,\\ Aan //'t lomm'rig// woud, aan //schaduwrijke// streken.\\ \\
104:9 Het vogeltje vindt //schuilplaats in hun// loof,\\ //En// vormt zijn nest uit //zijn ver//gaarden roof;\\ De //dennen// zijn, daar //z' opgaan// als pilaren,\\ Het steil verblijf der //kleppend' ooie//varen;\\ De //steenbok// springt en //klautert, van den// top\\ Des //heuvels,// tot de //kruin der bergen// op;\\ De //hoge// rots houdt, //in verborgen// holen,\\ Het //schuw ko//nijn voor //ons gezicht ver//scholen.\\ \\
104:10 De gouden zon weet, //waar zij schuil moet// gaan;\\ //De// wisseling der //wisse//lende maan,\\ Aan //tijd en// loop op //'t wonder//baarst verbonden,\\ Verschijnt ons oog op //haar bepaalde// stonden.\\ Gij, //HEER, be//schikt door //Uw geduchte// macht,\\ De //duister//nis, en //'t wordt op aarde// nacht;\\ Wan//neer 't ge//diert' door //woud en veld mag// dwalen,\\ Om //voedsel// voor het //hong'rig nest te// halen.\\ \\
104:11 Het donker bos weer//galmt op 't hees ge//schreeuw\\ //Van// leeuwenwelp en //fieren// jongen leeuw,\\ Die, //heet op// roof, in //afge//legen hoeken,\\ Al brullend, spijs van //God, den Gever,// zoeken;\\ Maar //op de// komst van //licht en dage//raad,\\ Op //'t zien der// zon in //'t luisterrijk ge//waad,\\ Keert //elk van// hen naar //zijn verborgen// kuilen,\\ Daar //zij, ver//zaad, zich //voor ons oog ver//schuilen.\\ \\
104:12 Dan wordt de mens door //'t rijzend morgen//licht\\ //Ge//wekt, gewenkt tot //arbeid,// tot zijn plicht;\\ Hij //plant, hij// bouwt; men //ziet hem// zwoegen, draven;\\ Tot 's avonds toe laat //hij niet af van// slaven.\\ Hoe //schoon, hoe// groot, o //Oppermajes//teit,\\ Is //al Uw// werk, ge//vormd met wijs be//leid!\\ Uw //wijsheid// streelt op//lettende ge//moed'ren;\\ Al //'t aardrijk// is ver//vuld met Uwe// goed'ren.\\ \\
104:13 D' onpeilb're zee bergt //in haar ruimen// schoot\\ //Een// talloos tal van //scheps'len,// klein en groot,\\ Die //in haar// diept' al //weem'lend// zich vergâren.\\ Het golvend ruim der //rusteloze// baren\\ Wordt //steeds door//kruist van //schepen, wijd en// zijd.\\ Daar //zwemt en// duikt het //schubbig heir om// strijd;\\ Daar //laat Gij// zelfs den //Leviathan// spelen,\\ Den //schrik der// zee in //deze vreugde// delen.\\ \\
104:14 Wat in de lucht, op //d' aard', in 't water// leeft,\\ //'t Wacht// al op U, die //elk zijn// spijze geeft;\\ 't Wacht //al op// U, die //alles// kunt behoeden.\\ Als Uwe gunst al //'t scheps'lenheir wil// voeden,\\ En //liefde//rijk aan //hunne nooddruft// denkt,\\ Ver//gaad'ren// zij den //voorraad, dien Gij// schenkt,\\ En //worden// door Uw //goedheid mild be//jegend,\\ Elk //op zijn// tijd, in //overvloed ge//zegend.\\ \\
104:15 Verbergt G', o God, Uw //glansrijk aange//zicht,\\ //Dan// sidd'ren zij op //'t missen// van dat licht,\\ Dat //troostrijk// licht, waar//door zij// 't licht verwerven.\\ Neemt Uwe hand hun //adem weg, zij// sterven;\\ Zij //worden// stof, ge//lijk zij zijn ge//weest.\\ Be//zielt Gij// hen door //'t zenden van Uw// Geest,\\ Dan //ziet men// hen weer //leven als te//voren;\\ Dan //wordt al// d' aard met //nieuwen glans her//boren.\\ \\
104:16 De heerlijkheid der //hoogste Majes//teit\\ //Zij// hoog geroemd en //duur' in// eeuwigheid;\\ Zij //blink' al//om, en //kenn' noch// paal noch perken.\\ Dat zich de HEER ver//blijd' in al Zijn// werken.\\ Het //aardrijk// schudt, als //God in gramschap// blaakt;\\ Wan//neer Zijn// hand de //hoge bergen// raakt,\\ Slaan //zij ter//stond aan //'t sidderen, aan// 't roken,\\ In//wendig// door Gods //almacht aange//stoken.\\ \\
104:17 Ik zal, zolang ik //'t levenslicht ge//niet,\\ //Gods// mogendheid ver//heffen// in mijn lied.\\ Ik //zal mijn// God met //lofge//zangen eren,\\ Terwijl ik nog op //aarde mag ver//keren.\\ Mijn //aandacht// zal op //Hem gevestigd// staan,\\ En //met ver//maak Zijn //grootheid gade//slaan;\\ Ik //zal mij// in den //God mijns heils ver//blijden,\\ En //dag op// dag aan //Hem mijn psalmen// wijden.\\ \\
104:18 De zondaar zal ver//delgd zijn op Gods// wenk;\\ //De// boosheid zal ver//gaan, eer// 't iemand denk'.\\ Waak //op, mijn// ziel, wil //uwen// Schepper eren;\\ Geloofd zij God; men //loov' den HEER der// heren!