====== Psalm 105 ======
<sup>105:1</sup> Looft, //looft, ver//heugd, den //HEER der// heren;\\ Aan//bidt Zijn// naam, en //wilt Hem// eren;\\ Doet //Zijne glo//rierij//ke// daân\\ Al//om den vol//keren //ver//staan,\\ En //spreekt, met aandacht// en ontzag,\\ Van //Zijne wond'ren// dag aan dag.\\ \\ 
<sup>105:2</sup> Juicht //elk om// strijd met //blijde// galmen;\\ Zingt, //zingt den// Hoogsten //vreugde//psalmen;\\ Be//roemt u in// Zijn heil'//gen// naam;\\ Dat //die Hem zoe//ken, nu //te// zaâm\\ Hun //hart verenen// tot Zijn eer,\\ En //zich verblijden// in den HEER!\\ \\ 
<sup>105:3</sup> Vraagt //naar den// HEER en //Zijne// sterkte,\\ Naar //Hem, die// al uw //heil be//werkte;\\ Zoekt //dagelijks// Zijn aan//ge//zicht;\\ Ge//denkt aan 't geen// Hij heeft //ver//richt,\\ Aan //Zijn doorluchte// wonderdaân;\\ En //wilt Zijn straffen// gadeslaan.\\ \\ 
<sup>105:4</sup> Gij //volk, uit// Abra//ham ge//sproten,\\ Dat //zoveel// gunsten //hebt ge//noten,\\ Gij //Jakob's kind'//ren', die //de// HEER\\ Heeft //uitverko//ren, meldt //Zijn// eer.\\ De //HEER is onze// God, die d' aard'\\ Al//om door Zijn ge//richt vervaart.\\ \\ 
<sup>105:5</sup> God //zal Zijn// waarheid //nimmer// krenken,\\ Maar //eeuwig// Zijn ver//bond ge//denken.\\ Zijn //woord wordt al//toos trouw //vol//bracht,\\ Tot //in het dui//zendste //ge//slacht.\\ 't Ver//bond met Abra//ham, Zijn vrind,\\ Be//vestigt Hij van// kind tot kind.\\ \\ 
<sup>105:6</sup> Al //wat Hij// Izak //heeft ge//zworen,\\ Heeft //Hij ook// aan Zijn //uitver//koren',\\ Aan //Jakob, tot// een wet //ge//steld,\\ Van //al 't beloof//de heil //ver//zeld,\\ En //aan gans Isrel// toegezeid\\ Tot //Zijn verbond in// eeuwigheid.\\ \\ 
<sup>105:7</sup> Hij //sprak: "Ik// zal de //schoonste// landen,\\ 'k Zal //Kanân// leev'ren //in uw// handen,\\ 't Welk //'t snoer uws erf//deels we//zen// zal."\\ Het //volk was wei//nig in //ge//tal,\\ 't Ver//keerde daar als// vreemdeling,\\ Toen //'t zulk een gunstrijk// woord ontving.\\ \\ 
<sup>105:8</sup> Ge//leid door// 's HEEREN //alver//mogen,\\ Zijn //zij van// volk tot //volk ge//togen,\\ Van //'t één naar 't an//der rijks//ge//bied.\\ Hij //duldde hun// verdruk//king// niet,\\ Maar //heeft zelfs vorsten// op dien tocht,\\ Om //hunnentwil, met// straf bezocht.\\ \\ 
<sup>105:9</sup> God //sprak, en// deed den //vorsten// weten:\\ "Tast //Mijn ge//zalfden, //Mijn pro//feten,\\ Niet //aan door e//nig leed //of// schand'."\\ Hij //riep een hon//ger in //het// land;\\ Hij //brak, vergramd, den// staf des broods,\\ En //'t volk kwam in ge//vaar des doods'\\ \\ 
<sup>105:10</sup> Wie //kan Gods// wijs be//leid door//gronden?\\ Een //man werd// voor hen //heenge//zonden:\\ De //vrome Jo//zef, rijk //in// deugd,\\ Tot //slaaf verkocht// in zij//ne// jeugd,\\ In //ijz'ren boeien// wreed gekneld,\\ Werd, //hun tot heil, in// eer gesteld.\\ \\ 
<sup>105:11</sup> Toen //hij door// 't Godd'lijk //alver//mogen\\ Be//proefd was:// toen voor //aller// ogen\\ Zijn //woord in 't hel//der dag//licht// scheen;\\ Toen //bood de ko//ning, om //zijn// reên\\ Ver//baasd, hem straks de// vrijheid aan;\\ Der //volken HEER deed// hem ontslaan.\\ \\ 
<sup>105:12</sup> Hij //kreeg van// Fara//o in// handen\\ 't Be//stier van// huis en //goed en// landen;\\ Dies //bond hij vor//sten naar //zijn// lust.\\ Van //zijn verstand// en deugd //be//wust,\\ Deed //gans Egypte's// opperheer,\\ Al //d' oudsten luist'ren// naar zijn leer.\\ \\ 
<sup>105:13</sup> Daar//na toog// Isra//ël, ge//dreven\\ Door //nooddruft,// tot be//houd van// 't leven,\\ Naar //'t rijk Egyp//te; Ja//kob// kwam\\ Als //vreemdeling// in 't land //van// Cham.\\ Daar //groeid' en bloeide// zijn geslacht,\\ En //overtrof zijns// vijands macht.\\ \\ 
<sup>105:14</sup> De //harten// der E//gypte//naren,\\ Die //eertijds// Isrel //gunstig// waren,\\ Ver//keerden toen// in bit//t'ren// haat.\\ Des //HEEREN volk// werd bits //ver//smaad;\\ Men //smeedde lagen// tot hun val,\\ Ver//drukking trof hen// overal.\\ \\ 
<sup>105:15</sup> Maar //God zond// Mozes, //die te//voren\\ Door //Hem met// Aron //was ver//koren;\\ Zij //beiden voer//den Gods //be//sluit\\ Door //tekenen// en wond'//ren// uit,\\ En //toonden in E//gypteland\\ De //plagen van Zijn// strenge hand.\\ \\ 
<sup>105:16</sup> 't Werd //alles// door Zijn //groot ver//mogen\\ Met //duister//nissen //over//togen.\\ Niets //wederstreef//de 't hoog //be//vel\\ Van //God, den God// van Is//ra//ël,\\ Die //beek en bron ver//keerd' in bloed,\\ Den //vis deed sterven// in dien vloed.\\ \\ 
<sup>105:17</sup> Ook //deed God// uit de //water//stromen\\ Een //machtig// heir van //vorsen// komen,\\ Dat //doordrong tot// in 's ko//nings// hof.\\ De //luizen kwa//men voort //uit// stof.\\ God //sprak, en een on//telb're drom\\ Van //ongedierte// zweefd' alom.\\ \\ 
<sup>105:18</sup> Hij //zond, in// plaats van //vruchtb'ren// regen,\\ Zijn //hagel// neer, die //aller//wegen,\\ Met //een verslin//dend vuur //ge//paard,\\ Den //frissen wijn//stok sloeg //ter// aard';\\ Den //vijgeboom, met// kruin en tak,\\ En //al het vruchtge//boomte brak.\\ \\ 
<sup>105:19</sup> De //sprinkhaan// en de //kever// kwamen,\\ Ge//lijk een// talloos //leger,// samen;\\ Ver//slonden, wat// het aard//rijk// gaf.\\ Toen //heeft God, als// de zwaar//ste// straf,\\ Al //d' eerstelingen// hunner kracht,\\ Hun //eerstgeboor'nen// omgebracht.\\ \\ 
<sup>105:20</sup> God //deed Zijn// volk met //wisse// treden,\\ Daar //niemand// struikeld' //in zijn// schreden,\\ Met //zilver en// met goud //be//laân,\\ Blij//moedig uit// Egyp//te// gaan.\\ Toen //juicht' om hun ver//trek al 't land,\\ Daar //'t al door schrik was// overmand.\\ \\ 
<sup>105:21</sup> God //breidd' een// wolk uit, //om Zijn// scharen,\\ Bij //dag te// hoeden //voor ge//varen.\\ Hij //gaf hun, door// Zijn hoog //be//stuur,\\ Des //nachts ten licht// een won//der//vuur.\\ Zij //baden, en hun// Opperheer\\ Zond //straks een heir van// kwakk'len neer.\\ \\ 
<sup>105:22</sup> Zij //werden// daag'lijks //bege//nadigd:\\ Met //manna,// hemels //brood, ver//zadigd.\\ Gods //hand bracht, in// dat dor//re// oord,\\ Ri//vieren uit// een steen//rots// voort.\\ Hij //dacht aan 't geen Hij// aan Zijn knecht,\\ Aan //Abraham, had// toegezegd.\\ \\ 
<sup>105:23</sup> Dus //toog 't ver//koren //volk des// HEEREN\\ Al //juichend// uit, op //Gods be//geren.\\ Het //land der heid'//nen van //rond//om,\\ Schonk //Hij hun tot// een ei//gen//dom;\\ Der //volken arbeid// werd geheel\\ Aan //Israël ten// erf'lijk deel.\\ \\ 
<sup>105:24</sup> Die //gunst heeft// God Zijn //volk be//wezen,\\ Op//dat het// altoos //Hem zou// vrezen,\\ Zijn //wet betrach//ten, en //voort//aan\\ Vol//standig op// Zijn we//gen// gaan.\\ Men //roem' dan d' Opper//majesteit\\ Om //zoveel gunst, in// eeuwigheid.