====== Psalm 107 ======
107:1 Looft, looft den //HEER ge//stadig;\\ Die //Opper//majesteit\\ Is gunstrijk, //zeer ge//nadig,\\ En //goed in// eeuwigheid.\\ Dit //zegg' elk,// die, gered\\ Door //Hem van slaafse// banden,\\ In //vrijheid// is gezet\\ Uit //'s weêrpartijders// handen.\\ \\
107:2 Die Hij van //ver uit// d' oorden\\ Van //'t oost', en// 't westen, bracht,\\ En van de //zee en// 't noorden\\ Ge//leidde// door Zijn macht;\\ Die //op een// aak'lig pad,\\ In //woeste wilder//nissen,\\ Om//zwierven,// en een stad\\ Ter //woning moesten// missen.\\ \\
107:3 Hier raakten //zij aan// 't kwijnen\\ Door //dorst en// hongersnood;\\ Hun ziel leed //duizend// pijnen\\ En //angsten// van den dood.\\ Doch //toen zij,// in 't gebed,\\ Tot //Isrels HEER zich// wendden,\\ Heeft //hen Zijn// arm gered\\ Uit //angsten en el//lenden.\\ \\
107:4 God bracht na //tegen//heden\\ Hen //weer op// 't rechte pad,\\ En richtte //hunne// schreden\\ Naar //een ge//wenste stad.\\ Laat //zulken// voor den HEER,\\ Zijn //milde gunstbe//wijzen,\\ Zijn //wond'ren,// Hem ter eer,\\ Voor //'t ganse mensdom// prijzen.\\ \\
107:5 Dewijl Hij //hen ver//zaadde,\\ Die //dorstten,// en met goed\\ Den honger, //uit ge//nade,\\ Ver//vuld' in// overvloed.\\ Daar //z' in die// bitterheên\\ Den //dood voor ogen// zagen,\\ Van //alle// kant bestreên,\\ Deed //God hun heillicht// dagen.\\ \\
107:6 Zij, die ge//bonden// zaten\\ In //schaduw// van den dood,\\ Omdat zij //God ver//gaten,\\ Ver//vielen// in dien nood.\\ Toen //werd hun// wreev'lig hart\\ Ver//neêrd door zwarig//heden;\\ Zij //struikel//den, hun smart\\ Werd //hulpeloos ge//leden.\\ \\
107:7 Doch, riepen //z' in d' el//lenden\\ Den //HEER oot//moedig aan,\\ Hij deed hun //angsten// enden,\\ En //hen 't ge//vaar ontgaan;\\ Hij //hielp hen// uit den nood;\\ Hij //bracht hen uit het// duister\\ Der //schaduw// van den dood;\\ Hij //brak hun band en// kluister.\\ \\
107:8 Laat zulken //eer be//wijzen\\ Aan //'s HEEREN// gunst en macht,\\ En al Zijn //wond'ren// prijzen\\ Voor //'t mense//lijk geslacht;\\ Hij //was 't, voor// Wien gereed\\ De //koop'ren deuren// weken,\\ Die //ijz'ren// grend'len deed\\ In //duizend stukken// breken.\\ \\
107:9 De zotten //over//treden,\\ En //krijgen// hunne straf;\\ Om d' onge//rechtig//heden\\ Mat //plaag op// plaag hen af;\\ Zij //walgden// zelfs van brood;\\ Geen //beste spijzen// smaakten;\\ Ter//wijl zij// vast den dood\\ Met //schrik en vrees ge//naakten.\\ \\
107:10 Doch riepen //z' in d' el//lenden\\ Den //HEER oot//moedig aan,\\ Hij deed hun //angsten// enden,\\ En //hen 't ge//vaar ontgaan;\\ Hij //zond Zijn// krachtig woord,\\ Hij //deed hen bij zich// schuilen,\\ Bracht //hun ge//nezing voort,\\ En //rukte z' uit hun// kuilen.\\ \\
107:11 Laat zulken //eer be//wijzen\\ Aan //'s HEEREN// gunst en macht,\\ En al Zijn //wond'ren// prijzen\\ Voor //'t mense//lijk geslacht;\\ 't Lof//offer// word' om strijd\\ Hem //juichend opge//dragen,\\ Ter//wijl zij// wijd en zijd\\ Van //al Zijn werk ge//wagen.\\ \\
107:12 Zij, die de //zee be//varen\\ Met //schepen,// rijk bevracht,\\ Zien op de //grote// baren\\ Gods //wijsheid,// gunst en macht;\\ Daar //leren// zij de daân,\\ Des //HEEREN klaar be//merken,\\ En //in de// diepe paân\\ Zijn //grote wonder//werken.\\ \\
107:13 Hij wekt, met //slechts te// spreken,\\ Een //stormwind// voor hun oog;\\ Dan beeft het //al, dan// steken\\ De //golven// 't hoofd omhoog;\\ Nu //ziet men// 't schip de lucht,\\ Dan //weer den afgrond// naad'ren.\\ Hun //hart geeft// zucht op zucht,\\ Hun //bloed verstijft in// d' aad'ren.\\ \\
107:14 Zij dansen, //wagg'len,// vallen,\\ Ge//lijk een// dronken man;\\ De wijsheid //van hen// allen,\\ Hoe //groot, be//zwijkt er van.\\ Doch //toen zij,// in 't gebed,\\ Tot //Isrels HEER zich// wendden,\\ Heeft //hen Zijn// arm gered\\ Uit //angsten en el//lenden.\\ \\
107:15 Hij doet den //storm be//daren,\\ De //golven// zwijgen stil;\\ Nu rijst de //vreugd; de// baren\\ Zijn //effen// op Gods wil;\\ Nu //wijkt ver//slagenheid,\\ Na //zoveel angstig// slaven,\\ Daar //God hen// veilig leidt\\ In //hun begeerde// haven.\\ \\
107:16 Laat zulken //eer be//wijzen\\ Aan //'s HEEREN// gunst en macht\\ En al Zijn //wond'ren// prijzen,\\ Voor //'t mense//lijk geslacht;\\ En, //dankbaar,// bij 't gemeen,\\ God //hun Verlosser// noemen,\\ En //bij 's lands// Overheên\\ Zijn //naam en deugden// roemen.\\ \\
107:17 Nu stelt God //water//beken\\ Tot //bar en// dorstig land,\\ Herschept in //dorre// streken\\ Ri//vieren// door Zijn hand;\\ Hij //stelt een// vruchtbaar oord\\ Tot //woest' en zoute// gronden;\\ En //straft ze// naar Zijn woord,\\ Die //daar Zijn wetten// schonden.\\ \\
107:18 Dan maakt Hij //weer woes//tijnen,\\ Zeer //rijk van// vruchtbaar nat;\\ Daar 't land, dat //eerst moest// kwijnen,\\ Nu //beek bij// beek bevat,\\ En //honge//rigen voedt,\\ Die //nu de weeld' aan//schouwen;\\ Zo//dat zij// daar met spoed\\ Een //stad ter woning// bouwen.\\ \\
107:19 Daar ziet men //hen dan// zaaien;\\ De //wijngaard// wordt geplant.\\ Zij mogen //rijk'lijk// maaien\\ De //vruchten// van het land;\\ Daar //God Zijn// zegen geeft,\\ En //'t huis vervult met// kind'ren,\\ En //'t vee, dat// ieder heeft,\\ Op //'t veld niet doet ver//mind'ren.\\ \\
107:20 Maar wil dit //volk niet// bukken\\ Voor //God, 't wordt// ras verneêrd;\\ 't Raakt t' onder //door ver//drukken;\\ Het //wordt van// 't kwaad verteerd;\\ Daar //Hij zelfs// prinsen slaat,\\ Op //wie Hij hoon doet// dalen,\\ En //die Hij// tot een smaad\\ Doet //in het woeste// dalen.\\ \\
107:21 Maar die nu //hulp'loos// kermen,\\ Ver//drukt en// vol gebrek,\\ Brengt God, door //vrij ont//fermen,\\ Haast //in een// hoog vertrek;\\ De //vruchtbaar//heid verheugt\\ Hun //huis van ganser// harte;\\ D' op//rechten// zien 't met vreugd,\\ Maar //d' ondeugd zwijgt met// smarte.\\ \\
107:22 Wie wijs is, //merk' die// dingen,\\ En //geev' ver//standig acht\\ Op 's HEEREN //hande//lingen,\\ Zo //vol van// gunst als macht!