====== Psalm 147 ======
<sup>147:1</sup> Laat 's HEEREN //lof ten hemel// rijzen;\\ Hoe //goed is 't,// onzen //God te// prijzen!\\ 't Be//taamt ons,// psalmen //aan te// heffen,\\ Die //lieflijk// zijn, en //harten// treffen.\\ De //HEER wil// ons in //gunst aan//schouwen;\\ Hij //wil Jeruzalem her//bouwen;\\ Vergâren //en in vreê doen// leven,\\ Hen, //die uit Isrel zijn ver//dreven.\\ \\ 
<sup>147:2</sup> Hij heelt ge//brokenen van// harte,\\ En //Hij ver//bindt z' in //hunne// smarte,\\ Die, //in hun// zonden //en el//lenden,\\ Tot //Hem zich// ter ge//nezing// wenden.\\ Hij //telt het// groot ge//tal der// starren,\\ Die //'t scherpst gezicht op aard' ver//warren.\\ Hij roept dat //talloos heir te// zamen,\\ En //noemt die alle bij haar// namen.\\ \\ 
<sup>147:3</sup> Zeer groot is //onze HEER, vol// krachten;\\ On//peilbaar// diep zijn //Gods ge//dachten,\\ Daar //Zijn ver//stand, nooit //af te// meten,\\ Ver //over//treft al //wat wij// weten.\\ Zacht//moedi//gen wil //Hij be//waren,\\ Hij //houdt ze staand' in hun ge//varen;\\ Maar godde//lozen doet Hij// bukken,\\ Be//zwijken onder d' onge//lukken.\\ \\ 
<sup>147:4</sup> Zingt beurte//lings, en dankt den// HEERE;\\ Zingt //psalmen// onzen //God ter// ere,\\ Dien //God, die,// voor het //oog der// volken,\\ De //heem'len// dekt met //dikke// wolken,\\ Die //d' aarde// kroont met //gunst en// zegen\\ En //haar besproeit met vruchtb'ren// regen,\\ Die 't gras door //mild' en frisse// droppen,\\ Doet //groeien op de heuvel//toppen.\\ \\ 
<sup>147:5</sup> God wil al //'t vee steeds spijzen,// laven;\\ Hij //hoort de// stem der //jonge// raven.\\ Hij //heeft geen// lust aan //'s mensen// krachten,\\ Aan //hen, die// daaruit //heil ver//wachten;\\ De //macht van// 't paard en //'s mans ver//mogen\\ Zijn //beide nietig in Zijn// ogen;\\ Aan die ver//trouwen op hun// benen,\\ Wil //Hij geen gunst of hulp ver//lenen.\\ \\ 
<sup>147:6</sup> De HEER be//toont Zijn welbe//hagen\\ Aan //hen, die// need'rig //naar Hem// vragen,\\ Hem //vrezen,// Zijne //hulp ver//beiden,\\ En //door Zijn// hand zich //laten// leiden;\\ Die, //hoe het// ook moog' //tegen//lopen,\\ Ge//stadig op Zijn goedheid// hopen.\\ O Salem, //roem den HEER der// heren;\\ Wil //Uwen God, o Sion,// eren!\\ \\ 
<sup>147:7</sup> Hij wil in //gunst uw heil be//werken,\\ De //grendels// uwer //poorten// sterken,\\ En //zegent// in uw //land uw// kind'ren;\\ Hij //doet geen// krijg uw //wasdom// hind'ren;\\ Hij //deelt den// liefe//lijken// vrede,\\ Zelfs //aan Uw verste grenzen// mede;\\ Met vette //tarw' wil Hij u// spijzen,\\ En //kronen met Zijn gunstbe//wijzen.\\ \\ 
<sup>147:8</sup> Hij zendt op //aarde Zijn be//velen;\\ Zijn //woord loopt// snel door //'s werelds// delen.\\ Hij //geeft de// sneeuw om //'t land te// dekken,\\ En //tot een// zachte //wol te// strekken;\\ Wier //wond're// vlokken //voor elks// ogen\\ Gods //macht en wijsheid klaar be//togen;\\ Of strooit weer, //ten bekwamen// stonde,\\ Den //rijm, als stuivend' as, in// 't ronde.\\ \\ 
<sup>147:9</sup> Wie zou niet //voor Gods grootheid// bukken?\\ Hij //werpt Zijn// ijs daar//heen als// stukken;\\ Wie //zal be//staan voor //Zijne// koude?\\ Daar //niemand// die ver//duren// zoude,\\ Moet //rijm en// ijs weer //met el//kand'ren,\\ Op //Zijn bevel, in vocht ver//and'ren;\\ Want, waait Zijn //wind, de waat'ren// vloeien,\\ Ri//vier en beek begint te// groeien.\\ \\ 
<sup>147:10</sup> Hij gaf aan //Jakob Zijne// wetten,\\ Deed //Isrel// op Zijn //woorden// letten;\\ Hij //leerde// z' in Zijn //wegen// wand'len,\\ Zo //wou Hij// met geen //volken// hand'len;\\ Die //moesten// Zijn ge//tuige//nissen\\ En //Zijn verbondsgeheimen// missen.\\ Laat dan Gods //lof ten hemel// rijzen;\\ Laat //al wat adem heeft Hem// prijzen!