====== Psalm 37 ======
<sup>37:1</sup> Wees //over 't heil der bozen niet ont//stoken;\\ Be//nijd hen// niet. Wat //onrecht, wat ge//weld\\ De //trouw ver//drukk', zij //blijft niet onge//wroken:\\ De //trotse// ziet zijn //weeld' een perk ge//steld;\\ Valt //af, als 't kruid, ter nauwernood ont//loken;\\ Ver//dort, als// 't gras, door //'s maaiers zeis ge//veld.\\ \\ 
<sup>37:2</sup> Stel //op den HEER in alles uw be//trouwen;\\ Be//tracht uw// plicht; be//woon het aardrijk;// leer\\ Uw //welvaart// op Gods //trouw volstandig// bouwen;\\ Ver//lustig// u met //blijdschap in den// HEER;\\ Dan //zal Hij u in liefd' en gunst aan//schouwen,\\ U //schenken,// wat uw //hart van Hem be//geer'.\\ \\ 
<sup>37:3</sup> Geen //ijd'le zorg doe u van 't heilspoor// dwalen;\\ Houd //in uw// weg het //oog op God ge//richt,\\ Ver//trouw op// Hem, en //d' uitkomst zal niet// falen:\\ Hij //zal wel//haast uw //recht, voor elks ge//zicht,\\ Doen //dagen als de morgenzonne//stralen,\\ En //blinken// als het //helder middag//licht.\\ \\ 
<sup>37:4</sup> Zwijg //Gode, wacht op 't eind van 's HEEREN// wegen,\\ Wan//neer gij// hier der //snoden voorspoed// ziet;\\ En, //hebben// zij door //list hun wens ver//kregen,\\ 't Ont//steek' uw// drift, noch //baar' u zielsver//driet;\\ Mis//gun hun dan geen ingebeelden// zegen,\\ Laat //af van// toorn, en //zoek de wrake// niet.\\ \\ 
<sup>37:5</sup> God //roeit hen uit, die 's vromen rust ver//storen;\\ Maar //die den// HEER ver//wachten met ge//duld,\\ Zien //'t aardrijk// zich ten //erfbezit be//schoren.\\ Ver//beid den// stond, die //beider lot ver//vult,\\ En //tracht dan 't zaad der bozen op te// sporen,\\ Waar//van gij// plaats noch //voetstap vinden// zult.\\ \\ 
<sup>37:6</sup> 't Zacht//moedig volk zal eens den vollen// vrede\\ Ge//nieten,// in de //zoetste rust ver//blijd,\\ En //erven// d' aard'. Hoe //ook de booz' en// wrede\\ Op //d' onschuld// loer', de //tanden kners' van// spijt,\\ Hoe //listig hij op haar zijn aanslag// smede,\\ De //HEER be//lacht het //wrokken van dien// nijd.\\ \\ 
<sup>37:7</sup> Hij //ziet zijn dag, den dag zijns oordeels,// komen.\\ Men //trekt het// zwaard, men //spant den boog, en// mikt\\ Op //'t zuchtend// hart der //onderdrukte// vromen;\\ Daar //'s bozen// raad hen //wreed ter slachting// schikt,\\ In //'t stout bestaan, in 't woeden niet te// tomen,\\ Voor //dat hem// God ver//bijstert en ver//schrikt.\\ \\ 
<sup>37:8</sup> Gods //wraak ontwaakt, en trekt de trotsen// tegen:\\ Hun //eigen// zwaard ver//giet hun ziedend// bloed;\\ Dan //breekt hun// boog, dan //vallen z' op hun// wegen,\\ Dan //blijkt op// 't klaarst', dat //hier het weinig// goed\\ Van //'s HEEREN volk, rechtvaardiglijk ver//kregen,\\ Veel //beter// is, dan //'s bozen over//vloed.\\ \\ 
<sup>37:9</sup> Gods //macht verbreekt den arm der godde//lozen,\\ Ter//wijl Zijn// hand recht//vaardigen ge//leidt.\\ Al //treden// z' op geen //weg, bezaaid met// rozen,\\ Zij //wachten// 't heil, door //God hun toege//zeid.\\ Hij //kent hun tijd; zij zien, in spijt der// bozen,\\ Hun //erfe//nis be//waard in eeuwig//heid.\\ \\ 
<sup>37:10</sup> Geen //druk beschaamt hun hoop in bange// tijden;\\ Geen //hongers//nood doet //hen verlegen// staan;\\ Gods //goedheid// zal hen //voeden en ver//blijden;\\ Maar //'s HEEREN// toorn de //bozen neder//slaan.\\ Als //'t mestlam, dat men zag ten offer// wijden,\\ Zal, //met den// rook, het //heilloos rot ver//gaan.\\ \\ 
<sup>37:11</sup> De //boze neemt, door hebzucht aange//dreven,\\ Met //list ter// leen, en //legt de schuld niet// af.\\ D' op//rechte,// vol ont//ferming, mild in// 't geven,\\ Be//zit deez'// aard', als //'t erf, dat God hem// gaf.\\ Deez' //smaakt in rust den zegen en het// leven;\\ De //vloek ver//volgt den //and'ren tot in// 't graf.\\ \\ 
<sup>37:12</sup> 't Al//wijs bestuur bevestigt 's vromen// gangen;\\ De //hoge// God keurt //zijne wegen// goed;\\ Hij //zorgt voor// hem, en //waakt voor zijn be//langen.\\ Hij //wordt geens//zins, om //'t glibb'ren van zijn// voet,\\ Of //om zijn val, verworpen, maar ver//vangen,\\ En //onder//steund door //God, die hem be//hoedt.\\ \\ 
<sup>37:13</sup> 'k Ben //jong geweest, en draag nu grijze// haren,\\ Maar //zag nog// nooit recht//vaardigen door// nood\\ Zo //zwaar ge//drukt, als//of hen God liet// varen,\\ Noch //ook hun// zaad, al //bedelde 't om// brood.\\ Hun //mildheid schijnt te groeien met hun// jaren;\\ De //zegen// vloeit hun //nakroost in den// schoot.\\ \\ 
<sup>37:14</sup> Wijk //af van 't kwaad, en sta, met al uw// krachten,\\ Het //goede// voor, in //weldoen onver//moeid;\\ Woon //eeuwig// hier in //late nage//slachten;\\ Want //God, die// 't recht, waar//door Zijn heilrijk// bloeit,\\ Op //'t hoogst bemint, bewaart hen, die 't be//trachten,\\ Maar //'t godd'loos// zaad wordt //door Hem uitge//roeid.\\ \\ 
<sup>37:15</sup> Het //aardrijk zij rechtvaardigen en// vromen\\ In //erfbe//zit ter //woon, eeuw in, eeuw// uit.\\ D' op//rechte// doet een //vloed van wijsheid// stromen,\\ Daar //hij den// mond tot //'s Hoogsten lof ont//sluit.\\ Wat //mensenvrees zou ooit zijn tong be//tomen?\\ Zij //spreekt naar// 't hart, waar //enkel recht uit// spruit.\\ \\ 
<sup>37:16</sup> De //wet zijns Gods is in zijn hart ge//schreven,\\ Waar//door zijn// gang van //glibb'ren wordt be//vrijd.\\ De //booswicht// loert, door //haat en spijt ge//dreven;\\ Spant //strik op// strik, of //wapent zich ten// strijd.\\ En //staat, ontzind, rechtvaardigen naar// 't leven,\\ Naar//dien hij,// trots, hun //'s HEEREN gunst be//nijdt.\\ \\ 
<sup>37:17</sup> God //laat hen nooit in 's haters wreed ver//mogen;\\ Wie //hen ver//doem', de //HEER verdoemt hen// niet.\\ Wacht //op den// HEER, en //houdt Zijn weg voor// ogen;\\ Hij //zal ge//wis, in //'t wettig erfge//bied\\ Van //'t aardrijk, u op 't zegenrijkst ver//hogen,\\ Ter//wijl gij// 't eind der //goddelozen// ziet.\\ \\ 
<sup>37:18</sup> Ik //heb het lot eens dwing'lands waarge//nomen;\\ Hij //breidde// zich ver//bazend uit in// 't rond,\\ Ge//lijk een// boom, die, //tot zijn kracht ge//komen,\\ Op //'t weligst// groeit, ge//plant in eigen// grond;\\ Maar //'k zocht welhaast vergeefs die plaag der// vromen:\\ Hij //was niet// meer, hoe //vast hij eertijds// stond.\\ \\ 
<sup>37:19</sup> Let //toch, en zie op vromen en op//rechten;\\ Want, //wat men// denk' van //d' uitkomst hunner// paân,\\ God //kroont met// vreê het //einde Zijner// knechten.\\ Maar, //durft men// stout des //HEEREN wet ver//smaân,\\ Dan //zal Gods wraak den berg van hoogmoed// slechten,\\ En //'t boos ge//slacht, ten //grond' toe, doen ver//gaan.\\ \\ 
<sup>37:20</sup> Het //heillot, dat rechtvaardigen ver//kregen,\\ Vloeit //af van// God, hun //sterkt', als d' angst hen// knelt.\\ Hij //laat, in// tijd van //nood, hen niet ver//legen;\\ Des //HEEREN// hulp be//vrijdt hen voor 't ge//weld\\ Van //'t godd'loos rot; Hij komt hem gunstig// tegen,\\ Die //op Zijn// macht een //vast vertrouwen// stelt.