====== Psalm 78 ======
<sup>78:1</sup> Neem, o mijn //volk, neem mijne leer ter// oren;\\ Neig //oor en// hart, om //naar mijn stem// te //ho//ren,\\ 'k Zal //met mijn// mond u //wijze spreuken// leren,\\ Ver//borgen//heên, van //ouds af waardig// t' eren;\\ Mij vloeit een //schat van wijsheid// uit den mond,\\ Gelijk een //bron, die voortspringt// uit den grond.\\ \\ 
<sup>78:2</sup> Verborgen//heên, met diep ontzag te// melden,\\ Die //ons voor//heen de //vaderen// ver//tel//den,\\ Die //wij hun// kroost ook //niet verbergen// mogen,\\ Die //stellen// wij het //nageslacht voor// ogen;\\ Des HEEREN //lof uit 's lands his//torieblaân,\\ Zijn sterken //arm en grote// wonderdaân.\\ \\ 
<sup>78:3</sup> Want God heeft //Zijn getuigenis ge//geven\\ Aan //Jakobs// huis; een //wet, om naar// te //le//ven,\\ Die //Isra//ël zijn //nageslacht moet// leren,\\ Op//dat men// nooit haar //kennis moog' ont//beren;\\ God vordert, //dat de naneef,// eeuwen lang,\\ Van kind tot //kind, dit onder//wijs ontvang'.\\ \\ 
<sup>78:4</sup> Opdat z' op //God hun hope stellen// zouden,\\ In //'t oog Zijn// daân, in //'t hart Zijn wet//ten //hou//den,\\ En //nimmer//meer weer//spannig God ver//achten,\\ Ver//draaid en// krom, als //vorige ge//slachten,\\ Wier hart niet //was gericht naar// Zijn gebod,\\ Wier geest niet //was getrouw met// hunnen God.\\ \\ 
<sup>78:5</sup> Wat kon de //boog den besten schutter// baten?\\ Toen //Efra//ïm Gods //wegen had// ver//la//ten,\\ Vlood //al het// heir ten //dage van het// strijden,\\ En //moest al//dus de //zwaarste neêrlaag// lijden.\\ Op Gods ver//bond werd niet van// hen gelet;\\ Zij weiger//den te wand'len// in Zijn wet.\\ \\ 
<sup>78:6</sup> Zijn wonder//daân, door niemand af te// meten,\\ Zijn //trouwe//loos en //snood van hen// ver//ge//ten;\\ Die //wonder//daân, waar//door Egypte's// helden\\ Be//zweken// zijn in //Zoans vette// velden;\\ Daar Hij, tot //troost in hunner// vaad'ren leed,\\ Voor ieders //oog de grootste// tekens deed.\\ \\ 
<sup>78:7</sup> Zijn almacht //wist de zee vaneen te// scheiden\\ En //'t angstig// heir daar //droogvoets door// te //lei//den;\\ Als //op een// hoop deed //Hij de waat'ren// rijzen.\\ Hij //gaf des// daags, om //hen den weg te// wijzen,\\ Een wolkko//lom; een licht des// vuurs bij nacht;\\ Totdat Hij //hen in 't vruchtbaar// Kanân bracht.\\ \\ 
<sup>78:8</sup> Ook spleten //zelfs de rotsen op Zijn// wenken,\\ Geen //afgrond// kon het //volk ooit mil//der //dren//ken;\\ De //woeste//nij gaf //zuiv're water//vlieten,\\ Die //d' Almacht// uit de //steenrots voort deed// schieten,\\ Gelijk een //stroom, die golvend// afgegleên,\\ Zijn armen //spreidt door al de// velden heen.\\ \\ 
<sup>78:9</sup> Maar schoon zij //dus Gods goedheid onder//vonden,\\ Nog //pleegden// z' in 't ver//volg de snood//ste //zon//den;\\ In //'t woest ge//west uit //vetter land ge//togen,\\ Ver//gramden// zij des //Allerhoogsten// ogen;\\ Verzochten //God, en eisten,// ten bewijs\\ Van Zijne //macht, naar hunne// lusten, spijs.\\ \\ 
<sup>78:10</sup> Zij spraken //stout: "Kan God in wilder//nissen\\ Ook //keur van// spijs op //onze ta//fel //dis//sen?\\ 't Is //waar, Hij// sloeg de //rots, en deed de// stromen,\\ In //over//vloed uit //harde klippen// komen;\\ Maar, is Zijn //macht zo onbe//paald en groot,\\ Hij geev' dan //hier Zijn volk ook// vlees en brood."\\ \\ 
<sup>78:11</sup> Dit hoorde //God, en werd op 't hoogst ver//bolgen;\\ Zijn //vuur ont//stak, om //Jakob te// ver//vol//gen;\\ De //felle// toorn van //'t eeuwig Opper//wezen\\ Deed //Isra//ël al //sidderende// vrezen;\\ Omdat zij //niet geloofden// aan Gods mond,\\ Noch op Zijn //heil vertrouwden// naar 't verbond.\\ \\ 
<sup>78:12</sup> Daar God, voor //hen bezorgd, in hunne// noden\\ De //wolken// zelfs van //boven had// ge//bo//den,\\ De //hemel//deur ont//sloten, mild in// 't zeeg'nen,\\ En //'t manna// doen rond//om hun tenten// reeg'nen;\\ Opdat Zijn //volk, ten blijk van// Zijne trouw,\\ Dit hemel//koorn op reis ge//nieten zou.\\ \\ 
<sup>78:13</sup> Elk mocht zijn //brood, zo mild hem toege//meten,\\ Dat //wonder//brood der //Machtigen,// nu //e//ten;\\ Den //teerkost,// tot ver//zading hun ge//geven\\ Een //oosten//wind werd //door Hem voortge//dreven,\\ En 't zuiden //gaf, in 't aange//voerde zwerk,\\ Geen minder //blijk van Zijn kracht//dadig werk.\\ \\ 
<sup>78:14</sup> Toen daalde //'t vlees, als stof en dichte// regen,\\ Een //grote// vlucht van //voog'len, neer//ge//ze//gen;\\ In //menig//te ge//lijk aan 't zand der// stranden,\\ Viel //toen van//zelf hun //rijkelijk in// handen;\\ Viel, op Gods //wenk, rondom elks// woning neer,\\ En spijsde //'t heir van Isrels// Opperheer.\\ \\ 
<sup>78:15</sup> Toen aten //zij, en werden zat van// eten;\\ Hun //eetlust// werd vol//daan, hoe god//ver//ge//ten;\\ Maar //eer hun// drift en //tomeloos be//geren,\\ Waar//mee dat// volk Gods //almacht dorst ont//eren,\\ Verzadigd //was, ziedaar de// straf terstond,\\ Terwijl de //spijs nog was in// hunnen mond;\\ \\ 
<sup>78:16</sup> Ziedaar Gods //toorn, gelijk een vuur, ont//stoken;\\ Zijn //eer werd// op hun //machtigsten// ge//wro//ken,\\ Daar //plaag op// plaag ge//weldig neder//velden\\ 't Aan//zienlijkst// deel, het //puik van Isrels// helden,\\ Maar 't volk ging //voort, hun onge//loof hield aan;\\ God had ver//geefs Zijn wonde//ren gedaan.\\ \\ 
<sup>78:17</sup> Daarom deed //Hij in ijdelheid hun// dagen\\ Ver//gaan, en,// door een //reeks van fel//le //pla//gen,\\ In //schrik en// angst hen //slijten hunne// jaren.\\ Maar //bracht Hij// hen op//nieuw in doodsge//varen,\\ Dan vraagden //zij naar God, en// keerden weer,\\ En zochten //vroeg, uit bange// vrees, den HEER.\\ \\ 
<sup>78:18</sup> Dan dachten //zij, hoe 't eeuwig Opper//wezen\\ Hun //rotssteen// was, en //hoe in angst// voor //de//zen\\ De //hoge// God ver//lossing had ge//zonden;\\ Dan //vleiden// zij Hem //vals'lijk met hun// monden,\\ En bukten //laag, omdat de// nood hen drong,\\ Maar logen //Hem met hun ge//veinsde tong.\\ \\ 
<sup>78:19</sup> Hun hart was //boos, vervuld met slinkse// streken;\\ Van //Zijn ver//bond was //groot en klein// ge//we//ken.\\ Doch //God ver//gaf barm//hartig hunne// schulden;\\ Ver//dierf ze// niet, schoon //zij de maat ver//vulden;\\ Hij wendde //zelfs Zijn gramschap// dikwijls af,\\ En wekte //nooit Zijn ganse// wraak ter straf.\\ \\ 
<sup>78:20</sup> Hij dacht in //gunst, door hunne ramp be//wogen;\\ Zij //zijn toch// vlees, zij //hebben geen// ver//mo//gen;\\ Zij //zijn een// wind, die //gaat, en nooit zal// keren.\\ Hoe //dikwijls// dorst hun //wrevel God ont//eren!\\ De wilder//nis zag door hun// boze paân\\ Hem bitter//heên en smarten// aangedaan.\\ \\ 
<sup>78:21</sup> Want elk ging //voort in God op 't snoodst te// tergen,\\ En //nieuw be//wijs van //Zijne macht// te //ver//gen,\\ Den //heil'gen// God van //Israël te// kwellen,\\ En //paal en// perk aan //Zijne daân te// stellen.\\ Zij dachten //niet aan dien door//luchten tijd,\\ Waarin Gods //hand hen had van// 't juk bevrijd.\\ \\ 
<sup>78:22</sup> Hoe Hij Zijn //oog op hen had neerge//slagen,\\ E//gypte// van Zijn //tekenen// deed //wa//gen,\\ En //Zoans// veld, daar //Hij hen af wou// zond'ren,\\ Een //streng to//neel deed //worden van Zijn// wond'ren;\\ Waar poel en //beek, en groot' en// kleine vloed\\ Ondrinkbaar //werd, en niets dan// walg'lijk bloed.\\ \\ 
<sup>78:23</sup> Hij zond een //heir, door niemands hand te// weren,\\ Veel //onge//diert', om //alles te// ver//te//ren;\\ Zijn //grote// kracht deed //vorsen uit de// stromen,\\ Tot //wis be//derf van //gans Egypte,// komen;\\ Hij gaf 't ge//was, met vlijt ge//kweekt, en 't kruid\\ Den kruidworm //en den sprinkhaan// tot een buit.\\ \\ 
<sup>78:24</sup> De wijnstok //werd door hagel neerge//smeten,\\ De //wilde// vijg daar//door vanéén// ge//re//ten;\\ De //landman// zag zijn //vruchtbaar veld be//derven,\\ Zijn //kleiner// vee door //zwaren hagel// sterven;\\ Zijn beesten //door den fellen// bliksem slaan,\\ En jammer//lijk door vuur en// vlam vergaan.\\ \\ 
<sup>78:25</sup> Ook zond Hij //toorn, verbolgenheid en// noden,\\ Ver//stoordheid,// angst en //vrees'lijk' on//heils//bo//den;\\ Hij //baand' een// weg voor //Zijne grimmig//heden,\\ Waar//langs de// wraak zou //treên met wisse// schreden:\\ Hun ziel werd //niet onttrokken// aan het graf;\\ Terwijl Hij //'t vee aan 't pestvuur// overgaf.\\ \\ 
<sup>78:26</sup> Egypte//land zag al het eerstge//boren'\\ Door //'s hemels// wraak ge//slagen en// ver//lo//ren;\\ De //dood der// jeugd, 't be//ginsel van Chams// krachten,\\ Ver//vulde// tent en //veld met jammer//klachten;\\ Waaruit Gods //volk als schapen// werd geleid,\\ En vrij en //blij op Parans// grond geweid.\\ \\ 
<sup>78:27</sup> Ja, zonder //vrees mocht Isrel veilig// trekken;\\ Het //zag de// zee zijn //haat'ren o//ver//dek//ken;\\ Want //God, hun// God, bracht //hen, bevrijd van// banden,\\ Naar //'t land, door// Hem ge//heiligd uit de// landen,\\ Tot dezen //berg, dien Zijne// hand verkreeg,\\ En die daar//na ten hoogsten// luister steeg.\\ \\ 
<sup>78:28</sup> Het heiden//dom werd voor hen wegge//dreven;\\ Aan //elk, naar// 't snoer, zijn //erfenis// ge//ge//ven;\\ En //Isrel// mocht in //eigen tenten// wonen.\\ Maar //'t wufte// volk ging //voort met God te// honen,\\ Verzocht den //HEER, versmaadde// Zijn gebied,\\ En hield het //recht des Aller//hoogsten niet.\\ \\ 
<sup>78:29</sup> Zij weken //af door trouwelozen// handel,\\ En //volgden// dus der //vaad'ren sno//den //wan//del;\\ Zo //keren// zich be//driegelijke// bogen,\\ Waar//door som//wijl de //schutter wordt be//drogen.\\ Des HEEREN //toorn en ijver// werd getergd,\\ Door beelden//dienst en hoogten// op 't gebergt'.\\ \\ 
<sup>78:30</sup> Dit hoorde //God, en heeft, op 't felst ont//stoken,\\ Dit //boos be//staan op //Israël// ge//wro//ken,\\ Dat //volk ver//smaad met //beelden en al//taren;\\ Dies //liet Hij// tent en //tabernakel// varen,\\ Die Hij zich //daar ter woning// had gesticht,\\ En tot Zijn //eer te Silo// opgericht.\\ \\ 
<sup>78:31</sup> Het onder//pand van 't heerlijk alver//mogen,\\ Zijn //heilig'// ark, gaf //Hij, voor Is//rels //o//gen,\\ Den //Filis//tijn in //d' ongewijde// handen;\\ Zijn //volk ten// zwaard', of //in de slaafse// banden.\\ Gods Majes//teit, getergd, zag// van omhoog\\ Zijn erf'nis //aan, met een ver//bolgen oog.\\ \\ 
<sup>78:32</sup> Het vuur ver//slond de strijd'b're jonge//lingen,\\ Der //maagden// lof ver//gat men op// te //zin//gen;\\ Hun //priester//schap, hoe //hoog door God ver//heven,\\ Werd, //laag ver//neêrd, aan //'t zwaard ten prooi ge//geven;\\ En d' arme //weêuw bezweek van// zielsverdriet,\\ Of zat door //schrik verstomd, en// weende niet.\\ \\ 
<sup>78:33</sup> Toen stond God //op met gunstige ge//dachten,\\ Als //na een// slaap ont//waakt met nieu//we //krach//ten;\\ Ja, //als een// held, ont//zagg'lijk in zijn// gangen,\\ Die //nieuwen// moed heeft //door den wijn ont//vangen;\\ En sloeg tot //smaad, met Zijn ge//duchte hand,\\ Het uiterst' //deel van 's vijands// ingewand.\\ \\ 
<sup>78:34</sup> Doch Jozefs //tent liet Hij veracht'lijk// varen,\\ In //Efra//ïm ver//koos Hij geen// al//ta//ren;\\ Maar //Hij had// lust, in //Juda's stam te// wonen,\\ Om //daar Zijn// macht en //heerlijkheid te// tonen\\ Op Sions //berg, dien 's werelds// Opperheer\\ Bemind', en //koos ten zetel// van Zijn eer.\\ \\ 
<sup>78:35</sup> Daar bouwde //Hij als hoogten Zijne// muren,\\ Zijn //heilig//dom, dat //d' eeuwen zou// ver//du//ren;\\ Ge//lijk deez'// aard', ge//grond door Zijne// krachten,\\ In //eeuwig//heid geen //wank'len heeft te// wachten,\\ Held David, //dien Hij van de// schaapskooi nam,\\ Verkoos Hij //zich tot vorst uit// Juda's stam.\\ \\ 
<sup>78:36</sup> Hij deed Zijn //knecht van achter 't vee zich// spoeden,\\ Om //Jakobs// zaad, Zijn //dierbaar volk,// te //hoe//den,\\ Zijn //Isra//ël, ten //erfdeel Hem ver//kregen,\\ Dus //heeft die// vorst ge//heerst met roem en// zegen,\\ Gods volk op//recht en met ver//stand geweid,\\ En 't rijk be//schermd door dapper// krijgsbeleid.